عادت می‌کنیم

به اعتصاب غذای ناخواسته

وقتی …

بابا نان ندارد !

طعمش تلخ بود. تلخی اش را دوست نداشتیم.

نمی دانستیم که دواست، دوای تلخ ترین دردها!

نمی دانستیم معجون است، معجون انسان شدن.

گمش کردیم، شیطان از دستمان دزدید، بی طاقت شدیم و ناآرام.

دهانمان بوی شکایت گرفت و گلایه…

دیگر عزم آهنین و طاقت فولادین نداریم.

دیگر پای ماندن و شانه سنگی نداریم.

انگار ما را از شیشه و مه ساخته اند.

برای شکستنمان طوفان لازم نیست، ما با هر نسیمی هزار تکه می شویم، ترک می خوریم، می افتیم، می شکنیم، می ریزیم.

و شیطان هم همین را می خواست.

خدایا، ما را ببخش.

این تعریف انسان نیست، ما دیگر ایوب نیستیم.

از اینجا تا تو هزار راه فاصله است، اما ما چقدر بی حوصله ایم.

ما پیش از آن که راه بیفتیم، خسته ایم.

از نا هموار می ترسیم، از پستی و بلندی می هراسیم.

از هر چه نا موافق می گریزیم، شانه هایمان درد می کند.

اندوه های کوچکمان را نمی توانیم بر دوش بکشیم، ما زیر هر غصه ای آوار می شویم…

خدایا! ما را ببخش، این تعریف انسان نیست، ما دیگر ایوب نیستیم.

خدایا! ما را به ما برگردان، آن معجون تلخ را به ما برگردان، آن اکسیر مقدس، آن" صبر"  قشنگ را…

بنگر در این فاصله چه کردی؟!

گرما بخشیدی؟!

یا

سوزاندی؟!

آنقدر برای رشد و تعالی خود زمان صرف کنیم،

تا دیگر زمانی برای انتقاد کردن از دیگران نداشته باشیم

راحت نوشتیم بابا نان داد؛

بی آنکه بدانیم بابا چه سخت برای نان همه جوانیش را داد!

به یاد ندارم نابینایی به من تنه زده باشد،

اما هر وقت تنم به جماعت نادان خورد گفتند: مگه کوری؟!